В Вооруж. Силы СССР призван 13.5.83 Могилевским РВК.
В Респ. Афганистан с авг. 1983.
При выполнении боевого задания был тяжело ранен и от полученных ран скончался 23.11.1984.
Нагр. орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в родной деревне.
ШАЛЯГЕЙКА Юрый Мікалаевіч
Нарадзіўся 12.12.1963 г. ў в. Чарняны Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Бацькі, Марыя Сідараўна і Мікалай Міхайлавіч, пенсіянеры. У 1980 г. Юрый скончыў Чарнянскую сярэднюю школу і паступіў у Магілёўскі машынабудаўнічы інстытут. У Савецкую Армію прызваны ў 1983 г. Яфрэйтар Ю. М. Шалягейка загінуў 23.11.1984 г. Пахаваны ў в. Чарняны. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. !мя Ю. М. Шалягейкі прысвоена піянерскаму атраду Чарнянскай СШ.
3 артыкула А. Ніканчука «Прыйшло пісьмо не ад сына"
ў маларыцкай раённай газеце "Сельскае жыццё" ад 23 лiстапада 1988 г.
...Нарадзіўся Юра ў 1963 го дзе ў Чарнянах у сялянскай сям'і. Бацька, Мікалай Міхайлавіч, і маці, Марыя Сідараўна, працавалі ў калгасе. Усё жыццё аддалі яны рабоце і выхаванню дзяцей. А іх было ў Шалягейкаў шасцёра. Апошнім, шостым, нара-дзіўся Юра.
У 1971 годзе пайшоў ён у першы клас. Вучыўся добра, быў адным з леп-шых спартсменаў школы. Не адзін раз даводзілася яму абараняць гонар школы і нават раёна на спаборніцтвах па гандболу, валейболу, лёгкай атлетыцы.
Жыла ў сэрцы юнака мара стаць машынабудаўніком. Таму адразу пасля заканчэння школы ён паступіў у Магілёўскі машынабудаўнічы інсты-тут. Але праз два гады юнак быў прызваны на службу ў рады Узброеных Сіл СССР. Аказваў інтэрнацыянальную дапамогу народу Афганістана. Цяжкай, безумоўна, была служба, але Юра ў сваіх пісьмах дамоў пісаў, што ў яго ўсё добра. Вось адно з такіх пісьмаў:
"Служба ў мяне ідзе добра, зда-роўе нядрэннае. Да вяртання на Радзі-му засталося ўсяго 9 месяцаў. Высылаць мне нічога не трэба, акрамя пісьмаў. Як ваша здароўе? За мяне не хвалюйцеся, усё будзе добра. Перадавайце ўсім прывітанне".
Пасля такіх лістоў маці супакойва-лася, і яна лічыла дні, тыдні, калі прыедзе сын дамоў.
Прыйшло пісьмо і на свята Вяліка-га Кастрычніка. Дакладней, не пісь
мо, а віншаванне, у якім зноў "...усё добра, не хвалюйцеся".
...Гэта адбылося 23 лістапада 1984 года. Падраздзяленню, у якім служыў Юра, была пастаўлена задача: пра-весці праз горы калону з прадуктамі харчавання для мясцовага насель-ніцтва. Дарога, па якой павінна была ісці калона, абстрэльвалася душманамі. Для аховы яе былі выдзелены воі-ны, сярод якіх і Юра Шалягейка. На адным з участкаў трасы завязаўся бой. Бронетранспарцёр Юры падбілі. Сам ён быў паранены, але працягваў выконваць баявое заданне. Вылез з машыны, адкрыў агонь з аўтамата па душманах. Гэта быў яго апошні бой...
А праз некалькі дзён Марыя Сіда раўна і Мікалай Міхайлавіч зноў атрымалі пісьмо з Афганістана. Толькі на гэты раз ужо не ад сына. Даслала ліст бацькам камандаванне часці.
"...23 лістапада 1984 года гвардыі Яфрэйтар Шалягейка Юрый Мікалае-віч быў цяжка паранены і памёр... Аўтамат Вашага сына ўручаны лепшаму воіну падраздзялення, а яго камсамольскі білет, як рэліквія, захоўваецца ў часці".
...У нашым школьным музеі ёсць спецыяльны раздзел, прысвечаны вы-пускнікам — воінам-інтэрнацыяналі-стам. Тут цяпер знаходзяцца форма, у якой служыў Юра, фатаграфii, пісьмы, дакументы. Імя Ю. Шалягейкі носіць наш атрад, які шэфствуе над яго магілай, аказвае дапамогу бацькам Юры.