Вот эти данные были
взяты из Всесоюзной книги памяти:
БАРАН
Александр Николаевич, рядовой, ст. стрелок, род.
22.02.1965 в дер. Ровбицкая Пружанского р-на Брест,
обл. БССР. Белорус. Работал на Минском тракторном
з-де.
В Вооруженные Силы СССР призван 22.9.83 Партизанским РВК г. Минск.
В Республике Афганистан с декабря 1983.
Следуя в автомоб, колонне, 11.9.1984 был тяжело ранен и от полученных ран скончался.
Похоронен в родной деревне, одна из улиц которой названа его именем.
На доме, где он жил, установлена мемор, доска.
Вот эти данные были взяты с адреса http://pruzhany.net/327-21-godovshhina-vyvoda-sovetskix-vojsk-iz.html
БАРАН
АЛЕКСАНДР НИКОЛАЕВИЧ
1965 – 1984
Стрелок, рядовой
Родился 22 февраля 1965 года в деревне Ровбицк Пружанского района Брестской области. Белорус. В 1982 году окончил Ровбицкую среднюю школу, в 1983 году – Минское ПТУ № 92. Работал слесарем-инструментальщиком на Минском тракторном заводе.
22 сентября 1983 года Партизанским райвоенкоматом города Минск призван в ряды Вооруженных Сил, служил в Туркестанском военном округе в войсковой части 91015 (город Ташкент).
В апреле 1984 года, после окончания учебного подразделения направлен в Афганистан (войсковая часть полевая почта 51932) стрелком.
11 сентября 1984 года во время проведения боевой операции старший стрелок 2-го мотострелкового взвода, 3-й мотострелковой роты, 1-го стрелкового батальона рядовой А.Н.Баран был тяжело ранен и умер.
Похоронен в деревне Ровбицк.
В Ровбицкой средней школе, где учился Александр, оформлен уголок памяти, а на доме родителей установлена мемориальная доска.
В от
эти данные и фото
были взяты из
белорусской книги
памяти:
БАРАН Аляксандр Мікалаевіч
Нарадзіўся 22.2.1965 г. ў в. Роўбіцк Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Ніна Міхайлаўна, працуе свінаркай у калгасе «Шлях Леніна», бацька, Мікалай Уладзіміравіч, у будаўнічай брыгадзе гэтага калгаса. У 1982 г. Саша скончыў Роў-біцкую сярэднюю школу, у 1983 г.— Мінскае ПТВ № 94 па спецыяльнасці слесар-інструментальшчык, працаваў на Мінскім трактарным заводзе. У 1983 г. прызваны ў Савецкую Армію Партызанскім РВК г. Мінска. Радавы д. М. Баран загінуў 11.9.1984 г. Пахаваны ў в. Роўбіцк. Яго імем названа вуліца ў в. Роўбіцк, на доме, дзе ён жыў, устаноўлена мемарыяльная дошка, у Роўбіцкай СШ створаны куток яго памяці.
3 артыкула А. Хадаровіч у раённай газеце «Зара камунізму» ад 15 кастрычніка 1988 г.
...Толькі пісьмы засталіся ад сына, загінуўшага ў Афганістане, у Ніны Міхайлаўны і Мікалая Уладзіміравіча Баран з Роўбіцка. На маё пытанне, у чым маеце патрэбу, жанчына пад-няла поўныя болю і пакуты вочы і адказала: «У сыне, родная, у сыне...»
Аляксандр Баран загінуў у верасні 1984, не адслужыўшы ў арміі і года. А маці сустракаецца з ім і цяпер па некалькі разоў на дзень, як з жывым.
Дарога на свінаферму, дзе працуе Ніна Міхайлаўна, праходзіць міма вясковых могілак. Магілка яе Сашкі блізка ля ўваходу. Вялікі прыгожы помнік з чорнага граніту і такі любы позірк дарагіх вачэй. Гладзіць маці халодны камень, а здаецца — твар сына, расказвае яму, хто жаніўся з былых сяброў, у каго дзіцятка
з’явілася, якая прыгожая і светлая вуліца вырасла ў вёсцы... Але маўчыць сын. Толькі бярозкі шапочуць лісці-камі ў адказ на яе словы, спяваюць птушкі, ды яшчэ нечая клапатлівая рука кладзе на магілку кветкі...
Ён загінуў у час аднаго з зацішшаў паміж баямі. Не паспеў падняцца, як аўтаматная чарга душмана пра-шыла жывот. Мучыўся ён нядоўга. Аб гэтым расказаў бацькам афіцэр, які праводзіў юнака ў апошні шлях на родную зямлю.
Сашу ў Роўбіцку памятаюць... Кож-ны год у Дзень памяці сярод імён жыхароў вёскі, загінуўшых у гады Вялікай Айчыннай вайны, называюць і імя камсамольца Аляксандра Барана. Землякі схіляюць галовы ў хвіліну маўчання.
В Вооруженные Силы СССР призван 22.9.83 Партизанским РВК г. Минск.
В Республике Афганистан с декабря 1983.
Следуя в автомоб, колонне, 11.9.1984 был тяжело ранен и от полученных ран скончался.
Похоронен в родной деревне, одна из улиц которой названа его именем.
На доме, где он жил, установлена мемор, доска.
Вот эти данные были взяты с адреса http://pruzhany.net/327-21-godovshhina-vyvoda-sovetskix-vojsk-iz.html
БАРАН
АЛЕКСАНДР НИКОЛАЕВИЧ
1965 – 1984
Стрелок, рядовой
Родился 22 февраля 1965 года в деревне Ровбицк Пружанского района Брестской области. Белорус. В 1982 году окончил Ровбицкую среднюю школу, в 1983 году – Минское ПТУ № 92. Работал слесарем-инструментальщиком на Минском тракторном заводе.
22 сентября 1983 года Партизанским райвоенкоматом города Минск призван в ряды Вооруженных Сил, служил в Туркестанском военном округе в войсковой части 91015 (город Ташкент).
В апреле 1984 года, после окончания учебного подразделения направлен в Афганистан (войсковая часть полевая почта 51932) стрелком.
11 сентября 1984 года во время проведения боевой операции старший стрелок 2-го мотострелкового взвода, 3-й мотострелковой роты, 1-го стрелкового батальона рядовой А.Н.Баран был тяжело ранен и умер.
Похоронен в деревне Ровбицк.
В Ровбицкой средней школе, где учился Александр, оформлен уголок памяти, а на доме родителей установлена мемориальная доска.
БАРАН Аляксандр Мікалаевіч
Нарадзіўся 22.2.1965 г. ў в. Роўбіцк Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Ніна Міхайлаўна, працуе свінаркай у калгасе «Шлях Леніна», бацька, Мікалай Уладзіміравіч, у будаўнічай брыгадзе гэтага калгаса. У 1982 г. Саша скончыў Роў-біцкую сярэднюю школу, у 1983 г.— Мінскае ПТВ № 94 па спецыяльнасці слесар-інструментальшчык, працаваў на Мінскім трактарным заводзе. У 1983 г. прызваны ў Савецкую Армію Партызанскім РВК г. Мінска. Радавы д. М. Баран загінуў 11.9.1984 г. Пахаваны ў в. Роўбіцк. Яго імем названа вуліца ў в. Роўбіцк, на доме, дзе ён жыў, устаноўлена мемарыяльная дошка, у Роўбіцкай СШ створаны куток яго памяці.
3 артыкула А. Хадаровіч у раённай газеце «Зара камунізму» ад 15 кастрычніка 1988 г.
...Толькі пісьмы засталіся ад сына, загінуўшага ў Афганістане, у Ніны Міхайлаўны і Мікалая Уладзіміравіча Баран з Роўбіцка. На маё пытанне, у чым маеце патрэбу, жанчына пад-няла поўныя болю і пакуты вочы і адказала: «У сыне, родная, у сыне...»
Аляксандр Баран загінуў у верасні 1984, не адслужыўшы ў арміі і года. А маці сустракаецца з ім і цяпер па некалькі разоў на дзень, як з жывым.
Дарога на свінаферму, дзе працуе Ніна Міхайлаўна, праходзіць міма вясковых могілак. Магілка яе Сашкі блізка ля ўваходу. Вялікі прыгожы помнік з чорнага граніту і такі любы позірк дарагіх вачэй. Гладзіць маці халодны камень, а здаецца — твар сына, расказвае яму, хто жаніўся з былых сяброў, у каго дзіцятка
з’явілася, якая прыгожая і светлая вуліца вырасла ў вёсцы... Але маўчыць сын. Толькі бярозкі шапочуць лісці-камі ў адказ на яе словы, спяваюць птушкі, ды яшчэ нечая клапатлівая рука кладзе на магілку кветкі...
Ён загінуў у час аднаго з зацішшаў паміж баямі. Не паспеў падняцца, як аўтаматная чарга душмана пра-шыла жывот. Мучыўся ён нядоўга. Аб гэтым расказаў бацькам афіцэр, які праводзіў юнака ў апошні шлях на родную зямлю.
Сашу ў Роўбіцку памятаюць... Кож-ны год у Дзень памяці сярод імён жыхароў вёскі, загінуўшых у гады Вялікай Айчыннай вайны, называюць і імя камсамольца Аляксандра Барана. Землякі схіляюць галовы ў хвіліну маўчання.