Назад в общий раздел

Назад в список павших по республике Беларусь

Назад в список павших на букву С

Назад в список павших по 191 омсп


САВИЦКИЙ Геннадий
                    Борисович

Вот эти данные были взяты из Всесоюзной книги памяти: 


САВИЦКИЙ Геннадий Борисович, рядовой, номер расчета орудия, род. 1.6.1962 в г. Бобруйск Могилев, обл. БССР. Белорус. Работал в ПО "Бобруйскдрев".
В Вооруж. Силы СССР призван 30.5.81 Бобруйским ГВК.
В Респ. Афганистан с сент. 1981.
Принимал участие в боях.
Проявил смелость, отвагу и находчивость.
В февр. 1982 в бою в р-не г. Газни, действуя решительно и умело, огнем из автомата подавил 2 огн. точки пр-ка. При смене позиции получил тяжелое ранение, от которого умер 25.6.1982 в военном госпитале.
Нагр. орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в Бобруйске.

Вот эти данные и фото были взяты из белорусской книги памяти:

САВIЦКI Генадзь Барысавіч
Нарадзіўся 1.6.1962 г. ў г. Бабруйск Магілёўскай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Бацькі, Барыс Уладзі-міравіч і Таццяна Сцяпанаўна, пенсіянеры. У 1979 г. скончыў сярэднюю школу № 14 г. Бабруйска. Праца-ваў у вытворчым аб'яднанні «Бабруйскдрэў". У маі 1981 г. прызваны ў Савецкую Армію Бабруйскім ГВК. Служыў у Афганістане. Радавы Г. Б. Савіцкі загінуў 25.6.1982 г. Пахаваны ў г. Бабруйску. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Воіну-інтэрна-цыяналісту ад удзячнага афганскага народа".
Быў сумленным
...Гэта здарылася 25 чэрвеня 1982 г. ў правінцыі Газні. Рота трапіла ў цяжкае становішча. Душманы наступалі,і    Генадзь з сябрам засталіся ў прыкрыцці. Сябра забілі, а Гену паранілі ў галаву і нагу. Калі яго падабралі свае, ён у шоку не адчуваў болю, стараўся жартаваць, усміхацца, але пасля сказаў: "Хлопцы, я, відаць, без укола не вытрымаю". Санітарны верталёт прылятаў раніцай і вечарам. У першую чаргу адпраўлялі цяжкіх. "Куды ранение? У бядро? Ну, гэта не страшна, пачакаеш да раніцы",— ска-
залi Генадзю. Ды ён і не патрабаваў нічога. За ўсю ноч не пачулі ад яго ніводнага стогну. Але чаго гэта каштавала хлопцу! Раніцой, калі прыляцелі верталёты, Гена ўжо быў без прытомнасці. Яго хутка паклалі на насілкі, але данесці да верталёта не паспелі..
"Яго не маглі выратаваць,— з болем гаворыць бацька Барыс Уладзіміра віч.— Ён не ўмеў патрабаваць. Упэўнены, што сам адмовіўся ляцець. Сумленны быў..."
Сумленны... Гэта слова гірыходзілiся чуць не раз ад усіх, хто ведаў Гену.

"У лютым 1982 года яго ранілі,— расказвае маці Таццяна Сцяпанаўна.— Я ездзіла ў шпіталь у г. Чырчык. Усе — урачы, сёстры, повары — хвалілі Гену. Ён усім памагаў, хоць сам быў на мыліцах. Я тады хацела папрасіць, каб яго дадому адпусцілі. але Гена не дазволіў. " У нас тут адзін хлопец добра працаваў, яго і адпусцілі дадому на 10 дзён. I я пастараюся, буду ўсім памагаць, можа і мяне адпусцяць. А прасіць не трэба, сорам".
У той прыезд Таццяна Сцяпанаўна пакінула сыну грошай, каб што-небудзь сабе купіў. Гена купіў гітару. Ён вельмі любіў музыку. Да арміі скончыў музычную школу па класу акардэона. На думку выкладчыкаў, быў Здольны вучань, мог на слых сыграць любую мелодыю. А яшчэ захапляўся фатаграфіяй. Беражліва захоў-ваюць бацькі фотаальбом, дзе многія здымкі зроблены рукамі сына.
"Тое, што ты вырашыла працаваць, пакуль я не прыеду з арміі,— і добра,
і    дрэнна,— пісаў Гена маці.— Добра, таму што час хутчэй праляціць, дрэнна, бо работа ў цябе цяжкая і шкодная. А я хацеў бы ўбачыць цябе праз два гады вясёлай і маладой". Гена шкадаваў сваю слабенькую хворую маці. Калі ў Чырчыку даў пра сябе знаць цукровы дыябет, Гена адправіў маці дадому. "Едзь, а я за табой прыеду, вось убачыш!" Не прыехаў...
Таццяна Сцяпанаўна і цяпер не кідае работу. Уладкавалася санітаркай у бальніцу. "Хоць маленькая, ды будзе людзям карысць",— лічыць яна.
"Вось і сын такі быў,— заўважае Барыс Уладзіміравіч,— шкадаваў людзей. Бывала, яшчэ падлеткам прыводзіў у хату дзяцей, у каторых сем'і дрэнныя, каб маці іх пакарміла — у нас нікому не адмаўлялі...".
Бясконца могуць расказваць пра сына старыя Савіцкія. Гена для бацькі І маці заўсёды жывы, заўсёды побач з імі.   
I. А. Роскач.




Примечание - за то время, когда создавалась данная версия книги памяти, вместо автора (Павел Цупик, который создавал и затем дополнял эту версию книги памяти с 12.2003 по 11.2018) на нынешнее время может быть уже и другой администратор, отсюда просьба сначала смотреть раздел "Контакты"  в общем разделе, чтобы не было претензий, что письма по электронной почте не всегда отвечены.      

Если вы желаете что-либо рассказать или написать об этом человеке,мы можете написать письмо
на один из адресов электронной почты администратору этой страницы и/или прислать фотографии
(щёлкните по ссылке адреса электронной почты,чтобы администратор мог отличить ваше письмо
от других приходящих писем и впишите пожалуйста фамилию,имя и отчество павшего, о ком вы
хотите написать,а в отдельных случаях и год гибели,когда среди павших встречаются полные тезки):


afganmemorial@gmail.com    afganmemorial@yandex.ru