В Вооруж. Силы СССР призван 18.10.85 Краснопольским РВК.
В Респ. Афганистан с янв. 1986.
Колонна наливных машин, в составе которой он находился, подверглась обстрелу пр-ка из гранатометов и безоткатных орудий. Идущий впереди автомобиль был остановлен взрывом снаряда и загорелся. Р. бросился к горящей машине и отнес раненого товарища в безопасное место.
Возвращаясь назад, погиб при взрыве охваченной огнем машины.
Нагр. орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в дер. Готовец.
Вот эти данные были взяты из белорусской книги памяти:
Нарадзіўся 16.9.1967 г. ў в. Гатавец Краснапольскага раёна Магілёўскай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Бацькі, Васіль Антонавіч і Марыя Сцяпанаўна, працуюць у саўгасе. У 1984 г. Вячаслаў скончыў Мхі-ніцкую сярэднюю школу. У кастрычніку 1985 г. прызваны ў Савецкую Армію Краснапольскім РВК. Служыў у Афганістане. Радавы В. В. Раманенка загінуў 1.6. 1987 г. Пахаваны ў в. Гатавец. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі. Яго імя присвоена піянерскай дружыне Мхініцкай СШ, у гісторыка-краязнаўчым музеі ў г. п. Краснаполле сабраны экспанаты, прысвечаныя памяці В. В. Раманенкі.
3 артыкула Л. Лабаноўскага «Такім ён хлопцам быў» у краснапольскай газеце «Чырвоны сцяг» ад 23 лютага 1988 г.
.... Ступив на афганскую землю, Вячеслав Романенко понял, что это земля другая, совсем не та, которая осталась там, за горизонтом. В Кандагарскай провинции шли тяжелые бои с бандами душманов. Блокированные в пригороде Кандагара советскими
и афганскими подразделениями, они стремились проникнуть в город.
Вячеслав Романенко получил боевую машину пехоты (БМП) ... На дальних рубежах шел бой. Подразделение, в котором служьив Вячеслав, спешила на помощь товарищам.
Едкая афганская пыль забивала глаза, машина перестала слушаться, но боевой приказ надо было выполнить. Помощь товарищам пришла свое временно, враг был отброшен.
Так началось его боевая жизнь на афганской земле.
А домов воин-интернационалист писал совсем мирные письма. О себе в двух словах, больше волновался за родителей. Вот строки из них: "Жил-здоров. Служба проходит нормально. Берегите себя, мама, папа".
"Скоро год моей службы. Здесь я многому научился, понял, что значит быть человеком и жить на Земле. Ваш сын Слава".
Вячеслав Романенко не знал, где завершится его последний бой. Но он не прятался за спины товарищей. О объявлял смекалку и находчивость в сложной боевой обстановке, четко выполнял командирские приказы.
... Это был жаркий и тяжелый рейс через Кандагарские "ворота". Стояла пятидесяциградусная жара. Боевая задача заключалась в том, чтобы доставить на базу наливники с топливом для танков, бронетранспортеров, боевых машин. Шли колонной, сохраняя полную осторожность. Приближались к перевалу. Здесь была Опасная зона. Пользуясь скальным выступом и непростреливаемым «Мертвым пространством", душманы устроили засаду и открыли огонь из безоткатных орудий и гранатометов, но колонна продолжала двигаться под прикрытием боевой охраны.
Впереди на машине ехал рядовой Зуев. Вячеслав точно видел, как под его машиной взорвалась мина. Машина встопорщилась и загорелась.
... Вячеслав бросился к горящей машины товарища. Он вытащил его раненого из машины и оттащил в укрытие, а сам побежал к машине, чтобы забрать документы и оружие. . В это время взорвался наливник ..
...Ступіўшы на афганскую зямлю, Вячаслаў Раманенка зразумеў, што гэта зямля іншая, зусім не тая, якая засталася там, за гарызонтам. У Кандагарскай правінцыі ішлі цяжкія баі з бандамі душманаў. Блакіраваныя у прыгарадзе Кандагара савецкімі
і афганскімі падраздзяленнямі, яны імкнуліся прасачыцца ў горад.
Вячаслаў Раманенка атрымаў баявую машыну пяхоты (БМП)... На дальніх рубяжах ішоў бой. Падраздзяленне, у якім служьіў Вячаслаў, спяшалася на дапамогу таварышам.
355
Едкі афганскі пыл забіваў вочы, машына перастала слухацца, 'але баявы загад трэба было выканаць. Дапамога таварышам прыйшла свое часова, вораг быў адкінуты. Так пачалося яго баявое жыццё на афганскай зямлі.
А дамоў воін-інтэрнацыяналіст пісаў зусім мірныя пісьмы. Аб сабе ў двух словах,больш хваляваўся за бацькоў. Вось радкі з іх: "Жыў-здароў. Служба праходзіць нармальна. Беражыце сябе, мама, тата".
"Хутка год маёй службы. Тут я многаму навучыўся, зразумеў, што значыць быць чалавекам і жыць на Зямлі. Ваш сын Слава".
Вячаслаў Раманенка не ведаў, дзе завершыцца яго апошні бой. Але ён не хаваўся за спіны таварышау. Пра яўляў кемлівасць і знаходлівасць у складанай баявой абстаноўцы, дакладна выконваў камандзірскія загады.
...Гэта быў спякотны і цяжкі рэйс
праз Кандагарскія "вароты". Стаяла пяцідзесяціградусная гарачыня. Баявая задача заключалась ў тым, каб даставіць на базу наліўнікі з палівам для танкаў, бронетранспарцёраў, баявых машын. Ішлі калонай, захоўваючы поўную асцярожнасць. Набліжаліся да перавалу. Тут была Небяспечная зона. Карыстаючыся скальным выступам і непрастрэльваемай "мертвай прасторай", душманы зрабілі засаду і адкрылі агонь з безадкатных гармат і гранатамётаў, але калона прадаўжала рухацца пад прыкрыццём баявой аховы.
Уперадзе на машыне ехаў радавы Зуеў. Вячаслаў дакладна бачыў, як пад яго машынай выбухнула міна. Машына ўздыбілася і загарэлася.
...Вячаслаў кінуўся да палаючай машыны таварыша. Ен выцягнуў яго параненага з машыны і адцягнуў ва укрыцце, а сам пабег да машыны, каб забраць дакументы і зброю. . У гэты час узарваўся наліўнік..