Вот эти данные были взяты из Всесоюзной книги памяти: 

ПОСОХ Виктор Алексеевич, сержант, зам. ком-ра сап. взвода, род. 18.01.1962 в дер. Б. Борковщина Молодечненского р-на Минской обл. БССР. Белорус. Работал в совхозе "Малиновщинский".
В Вооруж. Силы СССР призван 23.4.81 Молодечненским РВК.
В Респ. Афганистан с окт. 1981.
Неоднократно принимал участие в боевых опер-ях.
При выполнении боевого задания у г. Алихейль с группой солдат попал в окружение. Проявив инициативу, действуя решительно и смело, П. организовал оборону, а затем продуманным маневром вывел боевых товарищей из-под огня пр-ка. 6.9.1982, следуя в составе отряда обеспечения движения, под огнем пр-ка лично обезвредил 3 противотанковые мины.
Погиб при обезвреживании очередной мины.
Нагр. 2 орд. Красной Звезды (вторым — посмертно).
Похоронен в дер. Лебедево Молодечненского р-на.



Вот эти данные были взяты из белорусской книги памяти: 

ПОСАХ Віктар Аляксеевіч
Нарадзіуся 18. 1. 1962 г. ў в. Грудкі Маладзечанскага раёна Мінскай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці,
Софія Іосіфаўна, і бацька, Аляксей Іванавіч, былі рабочымі, зараз — пенсіянеры. У 1977 г. Віктар скончыў Лебедзеўскую сярэднюю школу, у 1981 г. — Ільянскі саўгас-тэхнікум. Працаваў загадчыкам фермы ў саўгасе «Маліноўшчынскі». У красавіку 1981 г. прызваны ў Савецкую Армію Маладзечанскім РВК. Служыў у Афганістане. Сяржант В. А. Посах загінуў 6. 9. 1982 г.
Пахаваны ў в. Лебедзева. Пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Воіну-інтэрна-цыяналісту ад удзячнага афганскага народа». У Лебедзеўскай СШ яго імя прысвоена піянерскаму атраду, у музеі школы аформлена экспазіцыя, прысвечаная воіну-інтэрнацыяналісту.
Жыццё Віктара абарвала душманская міна. Разам з ордэнам Чырвонай Зоркі і няхітрым салдацкім скарбам баявыя сябры даставілі і перадалі бацькам сшытак з вершамі сына. У хвіліны зацішша ён пісаў свае радкі пра вайсковае таварыства, вернасць бацькам і Радзіме, пра афганскую зямлю ў агні І пра добры я надзеі.

Несломленной осталась воля,
И жизнью я не повержен,
И, испытав немало горя,
Остался им не побеждён.
Кого-то, может быть, оставим,
Не все вернёмся, может быть,
Но долг свой твёрдо понимаем:
Чтоб вы могли спокойно жить.
Вот потому-то точно знаю,
Уверен, хоть и не клянусь,
Ты жди меня, моя родная,
Ты жди меня, и я вернусь.