В Вооруж. Силы СССР призван 30.3.81 Светлогорским ОГВК.
В Респ. Афганистан с июля 1981.
Во время боевой опер-и с 26.8 по 20.9.82 в ущелье Панджшер, действуя в боевом порядке, проявил смелость и решительность.
Огнем из пулемета подавил огн. точку пр-ка.
Был тяжело ранен и 25.10.1982 от полученных ран скончался.
За мужество и отвагу нагр, медалью "За боевые заслуги" и орд. Красной Звезды (посмертно).
Похоронен в Светлогорске.
Нарадзіўся 30.7.1962 г. ў г. Светлагорск Гомельскай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ. Маці, Марыя Аляксандраўна, пенсіянерка. У 1976 г. Аляксандр скончыў 8 класаў Светлагорскай сярэдняй школы № 1, ПТВ, працаваў трактарыстам. Захапляўся фатаграфіяй (яго фотаздымкі адзначаліся граматамі і дыпломамі). У са-кавіку 1981 г. прызваны ў Савецкую Армію Светлагор-скім АГВК. Служыў у Афганістане. У лістападзе 1981 г. быў паранены ў нагу, лячыўся ў шпіталі, праз два месяцы вярнуўся ў сваю часць. 19.10.1982 г. ў час бою кулямётчык радавы А. У. Лашкевіч быў цяжка паранены, а 25 кастрычніка памёр ад ран у Ташкенцкім шпіталі. Пахаваны на радзіме, у г. Светлагорску. Узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі (пасмяротна), медалём «За баявыя заслугі".
3 артыкула «Дзякуй вам, маці....." у Светлагорскай гарадской газеце "Агні камунізму" ад 4 жніўня 1988 г.
Вось што расказвае вайсковы камандзір Аляксандра Лашкевіча: "У той, апошні для яго, раз наша падраздзяленне павінна было ноччу блакіраваць кiшлак. Саша атрымау заданне — прыкрыць падраздзяленне ў бакавым дазоры. Сутычка з душманамі была кароткай. Калі мы спяшаліся на дапамогу, то ўжо ведалі, што траіх нарані-
ла. Параненых мы адразу ж перабінтавалі, аказалі ім першую медыцынскую дапамогу, хаця ў цемры гэта зрабiць было цяжка. Але запальваць ліхтары або нават запалкі нельга. Мабыць, таму заўважылі толькі рану на назе Аляксандра. Яна была не вельмі цяжкай... Зрэдку ён прасіў, каб неслі без рэзкіх рухаў, бо было балюча. Толькі ў медсанбаце пры абследаванні выявілі яшчэ адну больш цяжкую рану, якая была на жываце". I зноў Ташкенцкі шпіталь. Яшчэ ў самалёце Саша страціў прытомнасць...
А ў Светлагорск са шпіталю прыйшла тэлеграма.
— Калі я прыехала,— прыгадвае Марыя Аляксандраўна,— Саша бы у яшчэ без прытомнасць А раніцой яго не стала.
I вось гэтыя суцяшальныя словы камандзіра: " Дзякуй вам за сына, маці! Дзякуй вам за вас саміх, за тое, што ёсць у нас такія маці, такія жанчыны!"