Вот эти данные были
взяты из Всесоюзной книги памяти:
КОЗИНЕЦ Петр Иванович, рядовой, водитель, род.
14.02.1964 в дер. Новое Березовского р-на Брест, обл.
БССР. Белорус. Работал в колхозе им. Кирова.
В Вооруж. Силы СССР призван 30.3.82 Березовским РВК.
В Респ. Афганистан с июля 1982.
Неоднократно участвовал в подвозе различных воинских
грузов в части и соединения,проводившие боевые опер-и.
Проявил себя смелым и решительным воином.
Погиб 9.02.1983 при обстреле пр-ком колонны.
За мужество и отвагу нагр. орд. Красной Звезды
(посмертно).
Похоронен в дер. Стригино Березовского р-на.
Вот эти данные были
взяты из белорусской книги памяти:
КАЗІНЕЦ Пётр Іванавіч
Нарадзіўся 14.2.1964 г. ў в. Навое Бярозаўскага
равна Брэсцкай вобласці. Беларус. Член ВЛКСМ.
Маці, Ніна Антонаўна, і бацька, Іван Ільіч,
жывёлаводы, працуюць у калгасе імя Кірава. У 1979
г. Пётр скончыў Наўскую васьмігадовую школу, у
1981 г.— завочна Стрыгінскую сярэднюю школу.
Вучыўся ў ДТСААФ у г.
Івацэвічы. У 1982 г. прызваны ў Савецкую Армію
Бярозаўскім РВК. Служыў у Афганістане. Радавы
вадзіцель П. I. Казінец загінуў 9.2.1983 г. пры
выкананні баявога задання. Пахаваны ў в. Стрыгінь
Бярозаўскага раёна.
3 пісьма С. М. Апановіч у
выдавецтва
Піша да вас настаўніца Наўской 8-гадовай школы
Бярозаўскага раёна. Я вяду краязнаўчы гурток. Мы з
Дзецьмі стварылі музей імя Пеці Казінца. Гутарка з
яго маці даволі цяжкая. Рана яшчэ не зажыла. Вось
некалькі слоў з яе ўспамінаў: «Пеця быў ціхім,
паслухмяным сынам. Вельмі дружна былі
са сваім старэйшым братам Колем. Ніколі не біліся,
не сварыліся. Пеця выконваў усю работу па
гаспадарцы». У школе ён таксама быў стрыманым,
самастойным, ніколі не парушаў дысцыпліну,
слухаўся настаЎнікаў. I модна пасябраваў з Юрам
Кiватыцкім. Сябры ніколі не раздуйся. Разам
сядзелі за партай, разам гулялі пасля школы. Калі
адзін з іх,
бывала, захварэе, другі пасля школы зараз жа
бяжыць да яго. I нарадзі-лася ў хлопцаў мара стаць
механізатарамі. 3 зайздрасцю глядзелі яны на
старэйшых выпускнікоў, якія з гона-рам праязджалі
на сваіх «Беларусях» каля школы. Колькі планаў
было ў іх, колькі размоў. 3 радасцю пайшлі яны ў
завочную школу і на курсы трактарыстаў. А калі
Пеця атрымаў першую зарплату, то сказаў Юру, каб
ён дапамог купіць пральную машыну. Маўляў, мама
паказвала свае рукі, калі ўгаворвала не быць
трактарыстам: "Я не памыю тваю вопратку брудную».
Вось я ёй падарую машыну пральную.
Неяк так атрымалася, што ў адзін і
той жа дзень прыйшла павестка з ваенкамата і
выклік на экзамены за сярэднюю школу. Я панесла
яму на дом выклік і параіла прасіць адтэрміноўку
ад прызыву для здачы экзаменаў. Але помню яго
апошнія словы: «Радзіма патрабуе. Патрэбна ісці,Софія
Мікалаеўна. А экзамены здам, калі вярнуся...».
Вось так і засталіся яго мары няздзейсненыя...
Вось і ўсё, што я змагла вам напісаць. А маці пры
размове скардзіцца, што цяжка працаваць, няма
здароўя, нізкая пенсія І г. д. Цяжка перанесці
такое...
Апошняе пісьмо П. Казінца родным
31 студзеня 1983 г.
Здравствуйте, дорогие родители: Отец, Мать,
братуха Коля и все остальные наши родные. С
солдатским приветом и массой наилучших пожеланий
пишу вам я. Вот вчера приехал из рейса и получил
от вас письмо и посылку, за которые вам большое
спасибо. Но вот ещё, для чего ты, мама, написала
письмо командиру роты, если ещё раз напишете, то я
тогда в са-
мом деле не буду писать. Я же вам написал
письмо 3 января, как уезжал в рейс, а вы пишете,
что уже 3 месяца нет писем. То вы поймите, что я
не могу каждую неделю писать письма, потому что я
по целым месяцам не бываю в части. Ну об этом я
уже писать не буду. Сейчас немного о себе. Служба
моя идёт нормально, здоровье тоже отличное, я
сейчас в части, но опять числа 4 февраля поедем в
рейс...
