Неоднократно участвовал в боевых опер-ях.
25.5.85 во время проведения боевой опер-и в провинции Кабул мотострелк, рота вышла на минное поле, установленное пр-ком. При разминировании опасного участка был тяжело ранен один из саперов. 3. проделал проход в минном поле к раненому товарищу и, оказав ему первую мед. помощь, вынес в безопасное место. Выполняя задачу по разминированию, был ранен и 28.5.1985 от полученных ран умер.
Нагр, медалью "За отвагу" (посмертно).
Похоронен в пгт Микашевичи Лунинецкого р-на.
Вот эти данные были взяты из белорусской книги памяти:
Нарадзіўся 11.3.1966 г. ў г. Джэзказган Казахскай ССР. Рускі. Член ВЛКСМ. Бацькі жывуць у р. п. Мікашэвічы Лунінецкага раёна Брэсцкай вобласці. Маці, Аляксандра Барысаўна, настаўніца сярэдняй школы № 1, бацька, Уладзімір Платонавіч, галоўны інжынер драбільна-сар-тавальнага завода вытворчага аб'яднання «Граніт». у 1983 г. Аляксандр скончыў Мікашэвіцкую еярэднюю школу. Працаваў слесарам на аб'яднанні «Граніт». у 1984 г. прызваны ў Савецкую Армію Лунінецкім АГВК. Служыў у Афганістане. Радавы А. У. Зайчанка 25.5 1985 г. быў цяжка паранены ў баі, 28.5.1985 г. памёр ад ран. Пахаваны ў р. п. Мікашэвічы. Пасмяротна ўзнагароджаны медалямі «За адвагу», «Воіну-інтэрнацыяналісту ад удзячнага афганскага народа».
3 пісьма саслужыўцаў А. У. Зайчанкі яго маці
...Побудила нас написать Вам это письмо наша безграничная любовь к Вашему сыну. Именно любовь, другого слова и не найдёшь. Мы любили его, любили за ту доброту, которая помогала нам в грустную минуту, за ту самоотдачу, которую он применял в любом деле, за его характер. Он был верным другом, настоящим товарищем. Почему война забирает лучших?..
3 артыкула «Памяці Аляксандра Зайчанкі» ў лунінецкай раённай газеце «Ленінскі шлях» ад 5 студзеня 1988 г.
У маленстве Саша нярэдка хварэу, Але яго вытрымцы можна было пазайздросцiць.
Яшчэ ў школе вырашыў што абавязкова будзе служыць у дэсантных войсках...
Не шкадуючы сябе займаўся спортам.
I ён перамог хваробу...
...Родныя пісьмы з далёкага Афганiстана. Не ведала маці, што сын не ўсё расказвае аб сваіх нялёгкіх салдацкiх буднях. Крыху смялей дзяліўся ён весткамі з сябрамі. Гэта ад іх стала вядома аб першым раненні Сашы.
Яно аказалася лёгкім, але ні слова не напісаў аб здарэнні бацькам.
Баёў было шмат...
У далёкую родную Беларусь ляцелі напоўненыя цеплынёй пісьмы.
Саша верыў, што абавязкова вернецца дамоў.
Бяда прыйшла ў адзін з майскіх дзен.
3 гарачага бою яго вынеслі цяжка параненага.
Навакол квітнела вясна, жыла абуджаная прырода, а юнак развітваўся з жыццём.
ў сярэдняй школе 2 рабочага пасёлка Мікашэвічы захоўваецца партрэт героя.
На ім Саша зняты у прыгожай форме дэсантніка.
Збылася даўняя мара, але не ведаў салдат што такiм яго ўбачаць на роднай зямлі толькі на фотаздымку...
Піянеры школы... дабіваюцца права прысваення дружыне імя Аляксандра Зайчанкі.